Subscribe
Στο Ουισκόσιν παίζεται αυτή τη στιγμή το μέλλον των συνδικάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μία άνευ προηγουμένου μάχη διεξάγεται μεταξύ των εκπροσώπων των συνδικάτων των δημοσίων υπαλλήλων και του κυβερνήτη της πολιτείας, του ρεπουμπλικάνου Σκότ Γουόκερ, για τη διατήρηση του δικαιώματος της συλλογικής διαπραγμάτευσης, το οποίο ο κυβερνήτης θέλει να καταργήσει. Πρόκειται για έναν αγώνα με επιπτώσεις σε όλη τη χώρα, ιδιαίτερα σε άλλες πολιτείες που βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Σε απάντηση σε αυτήν την προσπάθεια κατάργησης του δικαιώματος της συλλογικής διαπραγμάτευσης (το οποίο είναι ένα αποφασιστικό βήμα προς τη διάλυση των συνδικάτων), οι δημόσιοι υπάλληλοι κατέλαβαν το τοπικό κοινοβούλιο στο Μάντισον (την πρωτεύουσα της πολιτείας), οι 14 βουλευτές του Κογκρέσο που ανήκουν στο κόμμα των Δημοκρατικών έχουν καταφύγει στο γειτονικό Ιλλινόις προκειμένου να αποφευχθεί η ψηφοφορία, οι διαδηλώσεις έχουν παραλύσει την πόλη και τα σχολεία είναι κλειστά, επειδή δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί (αυτή ήταν η πρώτη κατηγορία εργαζομένων που κάλεσε σε μια άγρια απεργία). 70.000 ως 100.000 άνθρωποι συμμετείχαν σε μία διαδήλωση στις 27 Φεβρουαρίου.
Το περιεχόμενο του νέου νόμου που θέλει να περάσει ο κυβερνήτης
“…Δεν θέλουμε κάποιοι απατεώνες να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη, δεν θέλουμε κάποιοι κακοποιοί να στηρίζουν με το νόμο αυτούς τους απατεώνες”. - Ρικάρντο Φλόρες Μαγκόν.
Στις 11 Φεβρουαρίου, ο κυβερνήτης Σκότ Γουόκερ εισήγαγε ένα νομοσχέδιο που ουσιαστικά καταργεί το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης για περίπου 175.000 τοπικούς και κρατικούς δημοσίους υπαλλήλους, ένα δικαίωμα που επιτρέπει στους εργαζόμενους να συνδικαλίζονται νόμιμα για να διαπραγματευτούν τους όρους εργασίας τους. Το εν λόγω νομοσχέδιο έχει κάνει το πρώτο κοινοβουλευτικό βήμα στη Βουλή των Αντιπροσώπων και αναμένεται η ψηφοφορία του στη Γερουσία.
Τα πιο σημαντικά μέτρα αυτού του νομοσχεδίου είναι τα εξής:
- οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να καταβάλουν μέχρι το ήμισυ του κόστους των συντάξεών τους και τουλάχιστον ένα 12,6% της ιατροφαρμακευτικής τους κάλυψης,
- καταργείται το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης για σχεδόν όλους τους δημόσιους υπαλλήλους που δουλεύουν για το Κράτος, το Δήμο ή την Πολιτεία (εκτός από την αστυνομία και τους πυροσβέστες) σε όλα τα άλλα ζητήματα εκτός από αυξήσεις μισθών,
- δεν επιτρέπεται στους κρατικούς υπαλλήλους να διαπραγματεύονται συμβάσεις για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους και όλες οι αυξήσεις μισθών θα γίνονται με βάση το ποσοστό του Δείκτη Τιμών Κατανάλωσης, έτσι ώστε οποιαδήποτε αύξηση πάνω από το ποσοστό αυτό θα πρέπει να εγκίνεται με δημοψήφισμα σε όλη την Πολιτεία
- όσο αφορά στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, θα πρέπει να ανανεώνουν τις άδειες τους κάθε χρόνο για να διατηρούν το καθεστώς τους, και οι εργαζόμενοι που είναι μέλη τους θα πρέπει να πιστοποιούν κατά το ίδιο χρονικό διάστημα τη συνδικαλιστική τους δράση για να παραμείνουν ενεργοί στις οργανώσεις αυτές,
- επιπλέον, το Κράτος δεν θα επιτρέψει οι συνδρομές των συνδικάτων να γίνονται από τις κρατήσεις μισθών των μελών τους.
- Τέλος, οι δημόσιοι υπάλληλοι απαγορεύεται να συμμετέχουν σε νόμιμες διαμαρτυρίες, εάν ο κυβερνήτης κηρύξει την Πολιτεία σε κατάσταση “έκτακτης ανάγκης”.
Όλα τα μέτρα επρόκειτο να τεθούν σε ισχύ την 1η Ιουλίου του 2011, καθώς και η Διοίκηση Γουόκερ έχει κοινοποιήσει σε όλα τα συνδικάτα με τα οποία έχει συνάψει συμφωνίες σε διάφορα επίπεδα μέσα στην Πολιτεία του Ουισκόνσιν, πως οι συμφωνίες αυτές πρόκειται να ακυρωθούν στις 13 Μαρτίου. Ο Γουόκερ έχει επίσης απειλήσει να απολύσει 6.000 δημοσίους υπαλλήλους, αν δεν καταφέρει να περάσει το μέτρο, ακόμη και να τους στείλει στην Εθνική Φρουρά σε περίπτωση που διαρκέσει πολύ η αντίσταση των εργαζομένων.
Για να δικαιολογήσει αυτή την άγρια επίθεση στους εργαζομένους, ο Γουόκερ υποστηρίζει με καθόλου πειστικό τρόπο ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα του έχει δέσει τα χέρια. Σε μία επιστολή του προς τους δημοσίους υπαλλήλους του Ουισκόνσιν, αναφέρει κάποια περίεργα στατιστικά στοιχεία για να υποστηρίξει το επιχείρημά του: “το τρέχον οικονομικό έτος, που λήγει στις 30 του Ιανουαρίου του 2011, αντιμετωπίζουμε ένα έλλειμμα του προϋπολογισμού της τάξης των 136.700.000 δολαρίων”.
Δεν αναφέρει όμως ότι, πριν από πρόσφατο σχέδιο του για χρεοκοπία, το κρατικό Νομοθετικό Φορολογικό Γραφείο είχε κάνει γνωστό ότι η Πολιτεία θα τελειώσει το έτος με πλεόνασμα. Ο Γουόκερ και οι ρεπουμπλικάνοι βύθισαν την Πολιτεία στα χρέη δαπανώντας εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε παροχές προς τους πλούσιους. Το νέο του σχέδιο για το χρέος έδωσε 48 εκατομμύρια δολάρια στις ατομικές ιδιωτικές ασφαλίσεις, με μεγάλες φορολογικές ελαφρύνσεις, γνωστές ως HSA [1], από τις οποίες επωφελούνται μόνο οι πλούσιοι-άτομα με μέσο μικτό ακαθάριστο εισόδημα 139.000 δολάρια. Αυτές οι HSA χρησιμοποιούνται στην πραγματικότητα ως φορολογικοί παράδεισοι για τους πλούσιους, από τους οποίους σχεδόν οι μισοί δεν τράβηξαν ούτε ένα δολάριο από τους λογαριασμούς τους.
Τα οφέλη για τους πλούσιους – τα οποία έφτασαν την Πολιτεία σε χρεοκοπία- οδήγησαν την πρόεδρο της Διεθνούς Ένωσης Υπαλλήλων στον Τομέα των Υπηρεσιών, Mαίρη Κέυ Χένρι, να υποθέσει ότι η φετινή “δημοσιονομική κρίση” ίσως να έχει προγραμματιστεί επίτηδες, για να δικαιολογήσει αυτή την αντισυνδικαλιστική νομοθεσία.
Όμως το πιο αποκαλυπτικό στοιχείο είναι ίσως η πρόσφατη ανακάλυψη ότι στην πραγματικότητα δεν είναι οι φορολογούμενοι του Ουισκόσιν αυτοί που πληρώνουν τις συντάξεις και την υγειονομική ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων, γεγονός που καταρρίπτει ένα από τα κύρια επιχειρήματα των συντηρητικών.
Σε μια λαμπρή εργασία ερευνητικής δημοσιογραφίας, ο συγγραφέας Ρικ Ούγκαρ ανακάλυψε ότι ” o Κυβερνήτης Σκότ Γουόκερ λέει ότι θέλει οι υπάλληλοι που έχουν ασφαλιστική κάλυψη που έχει προκύψει από συλλογικές διαπραγματεύσεις «να συμβάλουν περισσότερο» στο ποσό της σύνταξής τους και της ασφάλισης που έχουν. Λαμβάνοντας τα λόγια του κυβερνήτη Γουόκερ ως αληθινά, χωρίς καμία αμφισβήτηση, έχει κανείς την εντύπωση ότι αυτοί οι εργαζόμενοι παίρνουν κάτι δωρεάν, ότι παίρνουν ένα δώρο από τους φορολογούμενους. Δεν είναι έτσι όμως. Από κάθε δολάριο που επιχορηγεί τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία των δημοσίων υπαλλήλων του Ουισκόνσιν, τα 100 λεπτά προέρχονται από τους ίδιους τους δημοσίους υπαλλήλους. Η χρηματοδότηση αυτή παρέχεται μέσω των κρατήσεων στους μισθούς των υπαλλήλων και της μετέπειτα επένδυσης τους στα συνταξιοδοτικά ταμεία της κυβέρνησης.
Το Ουισκόνσιν είναι μόνο η αρχή: ο φιλελευθερισμός και ο συντηρητισμός στις ΗΠΑ
To Ουισκόνσιν είναι μία από τις σαράντα πέντε πολιτείες των ΗΠΑ που έχει δημοσιονομικό έλλειμμα. Ο Γουόκερ εκτιμά το έλλειμμα του Ουισκόσιν στα 137 εκατομμύρια δολάρια για το υπόλοιπο του τρέχοντος οικονομικού έτος, και περίπου στα τρία δισεκατομμύρια ευρώ για τα επόμενα δύο (το κράτος λειτουργεί με διετείς προϋπολογισμούς). Ωστόσο, σε αντίθεση με την κατάσταση σε πολλές άλλες πολιτείες των ΗΠΑ και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες σε όλο τον κόσμο, η δημοσιονομική «κρίση» στο Ουισκόσιν είναι σε μεγάλο βαθμό τεχνητή: Ο Γουόκερ ορκίστηκε κυβερνήτης στις αρχές Ιανουαρίου και μέσα σε λίγες ημέρες νομοθέτησε, μαζί με τη νομοθετική εξουσία, φορολογικά οφέλη και φορολογικές ελαφρύνσεις για τους επιχειρηματίες. Το μισό του προβλεπόμενου ελλείμματος του προϋπολογισμού είναι συνέπεια αυτής της νομοθεσίας. Σε αντίθεση με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση που, υπό την αιγίδα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ μπορεί να τυπώσει χρήμα χωρίς όριο για να καλύψει τα χρέη της, οι πολιτείες δεσμεύονται από το Σύνταγμά τους να ισοσκελίζουν τους προϋπολογισμούς τους κάθε δύο χρόνια. Έτσι, το έλλειμμα του προϋπολογισμού γίνεται ένα υπέροχο όπλο που χρησιμοποιείται σε τακτική βάση για να πειθαρχηθεί η εργατική τάξη με το πρόσχημα της λιτότητας[2].
“Αυτό που συμβαίνει στο Ουισκόνσιν δεν έχει να κάνει μόνο με τον προϋπολογισμό”, δήλωσε πρόσφατα ο οικονομολόγος και αρθρογράφος των New York Times, Πωλ Κρουγκμαν, φιλικά προσκείμενος στη σοσιαλδημοκρατία. “Είναι μια μάχη για την Εξουσία. Ο κ. Γουόκερ και οι υποστηρικτές του θέλουν να μετατρέψουν το Ουισκόνσιν και κατόπιν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια ολιγαρχία σαν κι αυτές του τρίτου κόσμου”.
Ο Ρίτσαρντ Τρούμκα, πρόεδρος της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας και του Κογκρέσο των Βιομηχανικών Οργανώσεων (AFL-CIO), της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής ομοσπονδίας της χώρας, ανέφερε ότι τα επιχειρήματα του Γουόκερ έχουν “αλλάξει” με τον καιρό για να δικαιολογήσει το σχέδιό του και ότι το σχέδιο αυτό “δεν δεν έχει καμία σχέση με τη δημοσιονομική κρίση”.
Πολλά άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην αγγλοσαξονική αναρχική ιστοσελίδα libcom (http://www.libcom.org), δείχνουν ότι αυτό το μέτρο, το οποίο σύντομα θα εξαπλωθεί στις βιομηχανικές περιοχές της υπόλοιπης χώρας (Οχάιο, Ιντιάνα, Αϊόβα, Μίσιγκαν, κ.λπ.)[3], όταν και άλλοι κυβερνήτες αποφασίσουν να μιμηθούν τον Γουόκερ, βρισκόταν εδώ και πολύ καιρό στην πολιτική ατζέντα του Tea Party, την πιο συντηρητική κλίκα του ρεπουμπλικανικού κόμματος (ανεπίσημα) [4].
Πράγματι, μέλη του Tea Party διαδήλωσαν το πρώτο Σάββατο μετά την κατάληψη του κτιρίου του Καπιτωλίου απέναντι από τη συγκέντρωση που είχε γίνει έξω από την είσοδό του. Τα περίπου δύο χιλιάδες μέλη του Tea Party που συμμετείχαν (στη δική τους αντιδιαδήλωση), έδωσαν στόχο απέναντι στις πενήντα ή εκατό χιλιάδες ανθρώπων που διαδήλωναν στους δρόμους, διακόπτοντας την κυκλοφορία και καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του χώρου εντός του κτιρίου του Καπιτωλίου. Αγνοήθηκαν και στριμώχτηκαν σε μια γωνιά του στο πίσω μέρος του κτιρίου. Αναμενόταν ότι η παρουσία των μελών του Tea Party θα ήταν μια πρόκληση που θα μεγάλωνε την ένταση μεταξύ των δύο πλευρών, αλλά τελικά είχε μηδαμινό αποτέλεσμα [5].
“Kill Bill”: Εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο [6]
“Αν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούσαν τι είναι σε θέση να κάνουν, θα σταματούσαν τα τρένα που κινούνται στις τροχιές και τα πλοία που πλέουν στις θάλασσες” , Τζο Χιλλ (IWW).
Στις 11 Φεβρουαρίου, μια ομάδα περίπου 15 συνδικαλιστών ηγετών συναντήθηκαν στο Μάντισον για να βρουν μια «στρατηγική» για να αντιμετωπίσουν την πρωτοβουλία του κυβερνήτη. Στη συνάντηση συμμετείχαν εκπρόσωποι του Δημοκρατικού Κόμματος του Ουισκόνσιν και, όλοι μαζί, αποφάσισαν να ξεκινήσουν ένα εκστρατεία άσκησης πίεσης (lobbying) για να πιέσουν τους ρεπουμπλικάνους νομοθέτες και να τους αναγκάσουν να δεσμευτούν να γίνει ηπιότερο το νομοσχέδιο. Ενώ έκαναν αυτό, περισσότεροι από 100 μαθητές από ένα σχολείο του Stoughton (μία εργατούπολη), εγκατέλειψαν τις τάξεις τους για να διαμαρτυρηθούν για τα μέτρα που ανακοινώθηκαν από τον κυβερνήτη. Και αυτό ήταν μόνο μια μικρή πρόγευση από τα γεγονότα που θα συνέβαιναν τις επόμενες ημέρες, τα οποία έπιασαν εντελώς στον ύπνο τους συμμετέχοντες της ολιγομελούς αυτής συνάντησης.
Όταν η Επιτροπή της Κάτω Βουλής που Ουισκόνσιν, όρισε την 12η Φεβρουαρίου, ως ημερομηνία έναρξης για να συζήτηση της πρότασης νόμου του Γουόκερ, χιλιάδες φοιτητές και εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα εισέβαλλαν μαζικά στο Καπιτώλιο. Η επιτροπή υπολόγιζε ότι θα γινόταν κάτι πολύ μικρότερο από αυτό που έγινε και τελικά αναγκάστηκε να ακούσει πολλές μαρτυρίες και να απαντήσει σε ερωτήσεις (που τέθηκαν με κάποια συγκρατημένη επιθετικότητα) των ανθρώπων που κατέκλυσαν το κτίριο για 17 συνεχόμενες ώρες. Το απόγευμα, στην τεράστια πλατεία γύρω από το Καπιτώλιο πλέον δε χωρούσαν τα 15.000 άτομα που την είχαν καταλάβει.
Ήταν αυτή η μέρα, η Τρίτη, όταν η οργή και η αγανάκτηση της εργατικής τάξης έγινε πραγματικά εμφανής. Πραγματοποιήθηκαν διάφορες δράσεις και προσκλήσεις για διαδηλώσεις στο Μάντισον, αλλά και σε στις πόλεις Ο Κλερ, Μιλγουόκι και Σουπίριορ. Σπουδαστές του ινστιτούτου Άπλτον εγκατέλειψαν το σχολείο τους για να διαμαρτυρηθούν. Στο Μάντισον, ο αριθμός των ανθρώπων γύρω από το Κοινοβούλιο έφτασε στους 25.000. Συμμετείχαν φοιτητές και καθηγητές από την πρωτεύουσα και από τις πόλεις της Πολιτείας. Εκείνη τη νύχτα-και όλες όσες ακολούθησαν- οι διαδηλωτές κατασκήνωσαν εκεί και την επόμενη μέρα (Τετάρτη), ο Διευθυντής Εκπαίδευσης του Μάντισον αναγκάστηκε να αναστείλει τα μαθήματα λόγω αποχής.
Από την Τετάρτη, η αποχή φοιτητών και καθηγητών (που τηλεφωνούσαν μαζικά στα σχολεία τους ζητώντας αναρρωτική άδεια) πολλαπλασιάζεται. Το μαθητικό κίνημα οργανώθηκε από στόμα σε στόμα και σε δίκτυα όπως το Facebook. Την Τετάρτη, εγκατέλειψαν τις τάξεις τους οργανωμένα μαθητές σε όλα τα σχολεία της Κλερ, Λα Κρος, Aπλτον, Γκριν Μπέι, Μάντισον και Μιλγουόκι και σε ορισμένες από τις πόλεις που βρίσκονται στις περιοχές Dodgeville, Fennimore, Holmen, Hudson, Iowa-Grant, Onalaksa, Platteville, River Falls, Tomah, West Salem, Viroqua και Shullsburg. Την Πέμπτη, τα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν μπήκαν καν στον κόπο να ανοίξουν στο Μάντισον και στο Mιλγουόκι, καθώς και στα γύρω χωριά (Baraboo, Lodi, Middletown / Cross Plains, Wisconsin Dells, Monona Grove, Pardeeville, Randolph και Deerfield) και σε ορισμένες μικρές πόλεις που βρίσκονται μακρύτερα, όπως Belleville, Evansville, Mauston, New Lisbon και Janesville. Αυτά τα κλεισίματα δεν έγιναν ως αποτέλεσμα της τεράστια γενναιοδωρίας ης Επιτροπής Εκπαίδευσης ή του Διευθυντή Εκπαίδευσης, αλλά υποχρεωτικά λόγω της απουσίας εκπαιδευτικών και μαθητών (το 40% των εκπαιδευτικών στην Μάντισον τηλεφώνησε στα σχολείο του την Πέμπτη το πρωί λέγοντας ότι ήταν άρρωστοι).
Εάν οι λόγοι για να κατέβουν οι καθηγητές σε απεργία είναι προφανείς, για τους μαθητές δεν είναι τόσο προφανείς. Ορισμένοι αναλυτές το απέδωσαν στην έλξη που δημιουργεί η εξέγερση ενάντια στις σχολικές Αρχές, ως ένα είδος φευγαλέας περιπέτειας. Ωστόσο, στην ιστοσελίδα libcom (www.libcom.org) διαβεβαιώνουν ότι έχουν πάρει συνέντευξη από πολλούς από αυτούς τους μαθητές και πολλοί από αυτούς-ειδικά εκείνων που προέρχονται από τα χωριά στα περίχωρα των μεγάλων πόλεων- εξήγησαν ότι οι γονείς τους (εργαζόμενοι στον τομέα της καθαριότητας, οδηγοί, μεταφορείς, διοικητικοί υπάλληλοι και χαμηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, καθηγητές, κ.α.) θα χάσουν τα πάντα, αν περάσει το νομοσχέδιο του Γουόκερ.
Την Πέμπτη, η αποχή των εκπαιδευτικών από την εργασία τους άρχισε να αποκτά διαστάσεις άγριας απεργίας. Αν και μόνο σχολεία σε 15 περιοχές ακύρωσαν όλα τα μαθήματα (σημειώστε ότι σε αυτή την απαρίθμηση συμπεριλαμβάνονται οι μεγαλύτερες περιοχές, οι οποίες εκπροσωπούν το ένα τέταρτο του συνόλου των μαθητών και καθηγητών της Πολιτείας), δε σταμάτησαν να καταφτάνουν στην πρωτεύουσα μαθητές και καθηγητές από όλες τις γωνιές του Ουισκόνσιν. Στην περίπτωση που μια ομάδα καθηγητών δεν μπορούσε να πάει στο Μάντισον, οι ίδιοι συγκαλούσαν συλλαλητήρια στην περιοχή τους.
Την ίδια ημέρα, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως στο Μάντισον, άρχισε να συμμετέχουν στη διαδήλωση γύρω από το Καπιτώλιο. Επίσης, το ίδιο έκαναν δημόσιοι υπάλληλοι από άλλες Πολιτείες. Εκτιμάται ότι την Πέμπτη 30.000 άνθρωποι βρίσκονταν γύρω από το Καπιτώλιο. Αυτή ήταν η ημέρα που παγιώθηκε μία συνήθεια που θα επαναλαμβανόταν τις υπόλοιπες ημέρες της κινητοποίησης: το πρωί διαδήλωναν εκείνοι που είχαν αποφασίσει να μην διανυκτερεύσουν έξω από το Καπιτώλιο και ο αριθμός των διαδηλωτών έφτανε στο μέγιστό του προς το μεσημέρι. Επιπλέον, το ποσοστό αυτό αυξανόταν καθώς περνούσαν οι μέρες. Την Παρασκευή, ήταν 40.000 άτομα και το Σάββατο, την ημέρα που πολλοί εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα θα μπορούσαν να πάνε στη διαδήλωση χωρίς να φοβούνται για τη δουλειά τους, ο αριθμός αυτός ανήλθε μεταξύ 70.000 και 100.000 ανθρώπων.
Την Παρασκευή, πολλές ρεφορμιστές, μεταξύ των οποίων ο αιδεσιμότατος Τζέσε Τζάκσον και ο πρόεδρος της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας, Ρίτσαρντ Τρούμκα, οι οποίοι έστησαν ένα μικρό σόου έξω από το Καπιτώλιο και μίσθωσαν λεωφορεία από διάφορες πανεπιστημιουπόλεις των πόλεων Milwaukee, Eau Claire, Green Bay, La Crosse, River Falls, Stout y Superior. Άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις έλαβαν χώρα στα πανεπιστήμια των La Crosse, Milwaukee και Superior, καθώς και σε πόλεις όπως η Hudson, που δεν έχουν πανεπιστήμια. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης στο Μάντισον, ο Τομ Μορέλο, τραγουδιστής και κιθαρίστας της rage μπάντας Against the Machine, διάβασε μια συγκινητική επιστολή που γράφτηκε από τους Αιγύπτιους εξεγερμένους που συμμετείχαν στην πτώση του προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ, προς τους εργαζομένους στο Ουισκόνσιν. Σε αυτήν την εκδήλωση και σε άλλες που ακολούθησαν, έγινε αναφορά στον “Χόσνι Γουόκερ”.
Τα συνδικάτα με τα περισσότερα μέλη οργάνωσαν τις επίσημες εκδηλώσεις που έγιναν γύρω από το Καπιτώλιο. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται η Αμερικανική Ομοσπονδία Πολιτειακών και Δημοτικών Υπαλλήλων (AFSCME), η Ένωση Εκπαιδευτικών του Ουισκόνσιν (μεταξύ αυτών είναι και οι καθηγητές από το Μάντισον) και η Αμερικανική Ομοσπονδία Δασκάλων (AFT). Μαζί με το καπιταλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα, προσπαθούν να ξεκινήσουν μια εκστρατεία άσκησης πίεσης (lobbying) για να υποχρεώσουν μια χούφτα ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών να υποχωρήσουν και να αλλάξουν αυτά που θεωρούν ότι είναι τα χειρότερα σημεία του νομοσχεδίου Γουόκερ. Προφανώς, οι ηγέτες των μεγάλων συνδικάτων φοβούνται ότι θα χάσουν μέλη (πράγμα που θα ήταν μια αναπόφευκτη συνέπεια της μείωσης της εξουσίας τους και της επιβολής αυστηρότερων προϋποθέσεων για την ίδρυση ενός συνδικάτου) και, κατά συνέπεια, έσοδα. Το σημείο που ανησυχεί περισσότερο τους Δημοκρατικούς είναι αυτό που αναφέρεται στην κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αφού χωρίς αυτές η ικανότητά τους να επηρεάζουν τους ηγέτες των συνδικάτων θα είναι ένα άχρηστο εργαλείο, αφού αυτοί θα καταστούν κοινωνικοί παράγοντες χωρίς καμία πρακτική εξουσία στην κοινωνία. Επιπλέον, μια μείωση των εσόδων των συνδικάτων θα επιφέρει επίσης μια μείωση των δωρεών προς το κόμμα τους εκ μέρους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Η μόνη δύναμη που θα έχουν είναι αυτή ως κρατικοί παράγοντες, αλλά θα χάσουν την κοινωνική στήριξη και νομιμότητα τους. Σε απάντηση προς τη νομοθετική πρωτοβουλία του Γουόκερ, οι δράσεις τους απλά περιορίζονται στο να τον αποκαλούν “ανήθικο”, “βάρβαρο”, που δρα έξω από την πολιτισμένη κομματική πολιτική, τον οποίο πρέπει να φέρουμε στον ίσιο δρόμο, αλλά κυρίως- για το φόβο νομικών κυρώσεων που θα μπορούσαν να εισπράξουν- δεν έχουν κάνει τίποτα για να οργανώσουν ή να ενθαρρύνουν μία άγρια απεργία.
Οι εργαζόμενοι και οι μαθητές που συμμετείχαν στην κατάληψη του Καπιτωλίου έχουν διαφορετικές απόψεις από τους Δημοκρατικούς. Πιστεύουν ότι τα συνδικάτα τα τελευταία χρόνια-ακόμη και στην προ-Γουόκερ περίοδο- έχουν επικεντρωθεί πάρα πολύ σε συγκεκριμένες διεκδικήσεις κατά της λιτότητας, αλλά τώρα ο αγώνας δεν περιορίζεται στην καταγγελία των περικοπών των μισθών και των συντάξεων, αλλά στρέφεται εναντίον ολόκληρης της πολιτικής ως νοοτροπία (από το τοπικό ή δημοτικό ως το εθνικό επίπεδο), η οποία επιχειρεί να ισοπεδώσει το ήδη χαμηλό βιοτικό επίπεδο τους που και έχει αυξήσει τις εξουσίες αυτών που βρίσκονται στις υψηλότερες θέσεις κάθε επαγγέλματος, με την πρόθεση την ένταση των αυταρχικών και αυθαίρετων πρακτικών στους χώρους εργασίας. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι πολλοί από τους ανθρώπους που συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες ταυτίζονται και ταυτίζουν τις δράσεις τους σε μεγάλο βαθμό με τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην Αίγυπτο και την Τυνησία και καταγγέλλουν δημοσίως τη στήριξη που παρέχεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ σε αυτά τα δικτατορικά καθεστώτα. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα libcom, η συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών είναι υπέρ της ανατροπής του Γουόκερ και υπάρχει ένας πυρήνας περίπου 2.000 ως 3.000 ανθρώπων που είναι πεπεισμένοι ότι εάν μιμηθούν τους συντρόφους τους στο Κάιρο θα το πετύχουν[7].
Ο εχθρός μέσα στα ίδια τα συνδικάτα
Με τον ίδιο τρόπο που κανείς δεν διστάζει να επικρίνει το υπερσυντηρητικό ρεπουμπλικανικού κόμμα, σε άρθρα που έχουν δημοσιευθεί σε αγγλόφωνα δίκτυα αντιπληροφόρησης γίνεται προειδοποίηση για τους κινδύνους που διατρέχουν οι εργαζόμενοι, αν ακούσουν το Δημοκρατικό Κόμμα και τους συνδικαλιστές ηγέτες: αν οι εργαζόμενοι συνεχίσουν να είναι στο δρόμο και συνεχίσουν την κατάληψη της πρωτεύουσας, ο Γουόκερ αργά ή γρήγορα θα κατανοήσει, προς μεγάλη λύπη του, ότι θα πρέπει να διαπραγματευτεί με κάποιον για να κατευνάσει την οργή των μαζών. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι ο Γουόκερ θα προσπαθήσει να διατηρήσει το νόμο του όσο το δυνατόν πιο αλώβητο, γι’ αυτό και θα προσπαθήσει να διαπραγματευθεί με το Δημοκρατικό Κόμμα, αντί με τους εργαζόμενους (οι οποίοι παίζουν πολλά περισσότερα από τους πολιτικούς). Οι Δημοκρατικοί από την πλευρά τους, θα δώσουν εντολές στους «λακέδες» τους στις ηγεσίες των συνδικάτων να προχωρήσουν σε εκτόνωση των κινητοποιήσεων. Ως εκ τούτου, οι βάσεις στο Ουισκόνσιν θα πρέπει να αγνοήσουν τις εκκλήσεις που μπορεί να γίνουν σύντομα από τους ηγέτες τους, αν οι Δημοκρατικοί συμφωνήσουν με τον Γουόκερ, έχοντας κατά νου ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία σε όλες τις χώρες βρίσκεται στο πλευρό της εργοδοσίας ή/και του Κράτους, όταν οι συγκρούσεις ριζοσπαστικοποιούνται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκείνοι που βρίσκονται στην ηγεσία των εργατικών οργανώσεων υπερασπίζονται τα πιο βασικά δικαιώματα των μελών τους, και μπορεί ακόμη και στηρίξουν και άλλους αγωνιστές κάποιες φορές, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι έχουν συμφέροντα που συχνά αντιτίθενται σε αυτά των βάσεων.
Το περασμένο φθινόπωρο στη Γαλλία, όλο το προηγούμενο χρόνο στην Ελλάδα και πρόσφατα στην Ισπανία, τα μεγάλα συνδικάτα- αναλογικά πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που υπάρχουν στις ΗΠΑ- απέδειξαν ότι δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στις ανοικτές συγκρούσεις με το Κεφάλαιο ή με το Κράτος. Το ίδιο ισχύει και στο Μάντισον: αργά το βράδυ της Παρασκευής 15 Φεβρουαρίου, η Μαίρη Μπελ, πρόεδρος του Συμβουλίου των Εκπαιδευτικών Συλλόγων του Ουισκόνσιν και ο Μάρτυ Μπέιλ, εκτελεστικός διευθυντής της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Πολιτειακών και Δημοτικών Υπαλλήλων του Ουισκόνσιν, εγκατέλειψαν κάθε επιδίωξη αγώνα για καλύτερους μισθούς, συντάξεις και κυρίως συνθήκες εργασίας… Αργότερα δήλωσαν σε δημοσιογράφους ότι οι εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι «τους», θα κάνουν το καθήκον τους για την εξάλειψη του ελλείμματος, πέρα από την καθημερινή εκμετάλλευση στην εργασία, αυξάνοντας τη διαθεσιμότητά τους στους εργοδότες… Το συνδικάτο των δασκάλων του Μάντισον άρχισε να προτείνει στα μέλη τους να επιστρέψουν στην εργασία τους την Τρίτη 15 Φεβρουαρίου. Τα συνδικάτα θα αγωνιστούν για να διατηρήσουν την πηγή της δύναμής τους, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τις συνδρομές των μελών τους και τίποτε παραπάνω.
Το κύριο ενδιαφέρον των ηγετών των συνδικάτων είναι να πληρώνονται οι συνδρομές και οι άλλες οικονομικές συνεισφορές που λαμβάνουν τα συνδικάτα. Έτσι, αυτό που επιδιώκουν είναι η επιβίωση τους και η άνετη(βολική) θέση που έχουν στην ηγεσία των συνδικάτων. Και ως μέσο για να εξασφαλιστεί αυτό, τους συμφέρει να διατηρήσουν καλές σχέσεις με το Δημοκρατικό Κόμμα και θα υπερασπιστούν, με οποιοδήποτε κόστος, το status quo που έχει αποκτήσει ο συνδικαλισμός της εποχής μας, αν και γι’ αυτά θα υποχρεωθούν να βρεθούν αντιμέτωποι με τους ίδιους τους τους συντρόφους. Στην πραγματικότητα, μερικοί αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι τα μέλη της ηγεσίας των συνδικάτων αφαίρεσαν τα πιο «εμπρηστικά» πανό όπως εκείνα που έγραφαν «Walk like an egyptian»[8].
Από την πλευρά του, το Δημοκρατικό Κόμμα έχει τη δική του ατζέντα. Ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έχει καταγγείλει ήδη την “επίθεση κατά των συνδικάτων” που διαπράττεται από τον κυβερνήτη του Ουισκόνσιν, αλλά εμπλεκόμενος στη δική του μάχη με τους ρεπουμπλικάνους για να ψηφίσουν την επέκταση του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού πριν από τις 4 Μαρτίου, έχει επιλέξει να μην συμμετέχει πολύ ενεργά στην υπόθεση. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολύ πονηρός για να υποπτευθεί ότι ίσως “παραχωρήσει” κάτι από τη μία για να κερδίσει κάτι από την άλλη, αλλά πάντα επικρίνοντας τις δράσεις του Γουόκερ κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, έτσι ώστε να διατηρήσει αλώβητη την εικόνα του.
Η πρωτοβουλία των εργαζομένων και των δημοσίων υπαλλήλων με έδρα το Ουισκόνσιν έχει θέσει σε κίνδυνο μερικά από τα συμφέροντα κομμάτων και συνδικάτων. Επί του παρόντος, πολλοί ηγέτες καταβάλλουν προσπάθειες για να ανακτήσουν τον έλεγχο των μελών τους (τα οποία, αγνοώντας όλες τις εντολές που έχουν λάβει, πραγματοποίησαν μία από τις πιο άγριες απεργίες των τελευταίων χρόνων), επειδή φοβούνται ότι αυτά μπορούν να συνειδητοποιήσουν όχι μόνο ότι είναι σε θέση να ενεργούν χωρίς να χρειάζονται τους προϊστάμενους τους στην ιεραρχία, αλλά και ότι η ανεξάρτητη δράση τους είναι πολύ πιο αποτελεσματική.
Το πιο σημαντικό τώρα είναι αυτό το πνεύμα ανεξαρτησίας να διατηρηθεί ζωντανό μεταξύ των εργαζομένων στο Μάντισον.
Σημειώσεις
[1] Οι HSAs (Λογαριασμοί Ταμιευτηρίου για την Υγεία) είναι μία ατομική ιδιωτική ασφάλιση (δεν είναι όπως η ασφάλιση που κάνει η επιχείρηση στους εργαζομένους και, επομένως, είναι ίση για όλους τους εργαζόμενους της εταιρείας) με φορολογικά πλεονεκτήματα σε ομοσπονδιακό επίπεδο.
[2] Την πλήρη εξήγηση του γιατί το έλλειμμα στο Ουισκόνσιν είναι τεχνητό, μπορείτε να διαβάσετε(στα αγγλικά) στη δεύτερη παράγραφο του άρθρου “Έκθεση από το Madison: Φασίστες και Συνδικάτα στις βόρειες Η. Π. Α. ” ( http://libcom.org/news/report-madison-fascists-unions-us-north-22022011 ).
[3] Rust Belt στο αρχικό κείμενο: κυριολεκτικά “σκουριασμένη ζώνη”. Είναι η βιομηχανική ζώνη. Έτσι ονομάζονται οι ΒΔ πολιτείες των ΗΠΑ που κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου μέρος του εικοστού αιώνα ήταν μια πλήρως βιομηχανοποιημένη περιοχή, αλλά από τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80 χρόνια δέχτηκε τις συνέπειες της μετεγκατάστασης της βιομηχανίας στο εξωτερικό και σε πολιτείες στο νότο των ΗΠΑ, όπου το ποσοστό του συνδικαλισμού ήταν και είναι πολύ χαμηλότερο.
[4] Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Tea Party, υπάρχουν πολλά άρθρα στην εφημερίδα El Pais (www.elpais.com, στα ισπανικά) που επικρίνουν δριμύτατα αυτή την κλίκα (πράγμα που δεν είναι πολύ δύσκολο, αρκεί απλά να καταγράψει κανείς τις ιδέες τους ), σε μια προσπάθεια της εφημερίδας του Grupo Prisa να μας κάνουν να τη δούμε ως “λογική” και “μετριοπαθή”. Αυτή είναι η στάση και του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα απέναντι σε αυτούς τους φασίστες.
[5] http://www.modestoanarcho.org/2011/03/looking-toward-wisconsin-interview-with.html
[6] Κατά γράμμα μετάφραση “Σκοτώστε τον προτεινόμενο νόμο”, λογοπαίγνιο με τον τίτλο της ταινίας “Kill Bill”
[7] Μπορείτε να διαβάσετε (στα αγγλικά), μία αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο των γεγονότων της εισβολής στο Καπιτώλιο στο «Εντυπώσεις από το Μάντισον» (“Impressions of Madison”)
(http: / / libcom.org/blog/impressions-madison-25022011).
Μπορείτε επίσης να διαβάσετε ένα φυλλάδιο του IWW που μοιράστηκε σε αυτές τις διαδηλώσεις στο:
http://libcom.org/library/iww-general-strike-pamphlet
[8] Λογοπαίγνιο με ένα γνωστό τραγούδι της δεκαετίας του ‘80 (http://www.youtube.com/watch?v=cjI4p8_NZVc&feature=related)
μετάφραση από: www.klinamen.org
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου