Η "κληρονομιά" της 9/11

"Torture Classics- Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του Γκουαντανάμο"

Τα μουσικά βασανιστήρια έχουν επιβεβαιωθεί επίσημα και δημόσια από ανώτερους κυβερνητικούς υπαλλήλους, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φρουρούς και ανακριτές, αλλά και από υπόπτους για τρομοκρατία, που κρατήθηκαν σε στρατιωτικές φυλακές και κέντρα κράτησης. Τα Ηνωμένα Έθνη και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχουν απαγορεύσει τη χρήση δυνατής μουσικής στις ανακρίσεις.

Το Υπουργείο Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών και η CIA έχουν κάνει εκτενή χρήση των ηχητικών μεθόδων ανάκρισης, π.χ. βασανιστήρια με μουσική, σε εγκαταστάσεις όπως το Αμπού Γκράιμπ, ο κόλπος του Γκουαντάναμο, η Κανταχάρ, το κέντρο κράτησης στο Μπάγκραμ, και πολυάριθμες «μαύρες τοποθεσίες» σε όλη την υφήλιο. Τέτοιες τεχνικές ανάκρισης, σε συνδυασμό με στέρηση ύπνου, κακομεταχείριση, εικονικό πνιγμό, ασφυξία, και άλλες διαβόητες μορφές βασανισμού, έχουν αποποινικοποιηθεί με ειδική μνεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών και το Λευκό Οίκο, και από τις δύο κυβερνήσεις Μπους και Ομπάμα, και συνεχίζονται να χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα.

Η μουσική που χρησιμοποιείται στα TORTURE CLASSICS έχει αναφερθεί από τους φύλακες των φυλακών καθώς κι από απελευθερωμένους τροφίμους (Μπινιάμ Μοχάμεντ και Ντόναλντ Βανς, βασανισθέντες με μουσική για 76 μέρες) και περιλαμβάνει 40 Κορυφαίες Επιτυχίες, Μέταλ, Χαρντ Ροκ, Κάντρυ και Γουέστερν, θεματικά τραγούδια από τηλεοπτικές εκπομπές και τζιγκλάκια από διαφημίσεις, όπως και αυθεντικά «ρεμίξ» που δημιουργήθηκαν από πράκτορες της CIA, διευθυντές φυλακών, φύλακες και ανακριτές.

Ανώνυμος: «Το τραγούδι του Μπάρνεϊ του Δεινόσαυρου έχει ένα ήχο που σχεδιάστηκε για να κάνει τα παιδιά να νιώθουν, ότι είναι ασφαλή και ότι τα αγαπούν. Αλλά χρησιμοποιήθηκε για να βασανίσει ανθρώπους, για να σπάσουν συναισθηματικά. Η εταιρία μουσικής παραγωγής Jive Records άλλαξε το τίτλο του τραγουδιού της Μπρίτνεϊ Σπίαρς από “Hit me Baby One More Time” σε “… Baby One More Time” για να ξεφορτωθεί αμφίβολα νοήματα, από την πιασάρικη ποπ επιτυχία».

Ο λοχίας Μαρκ Χάντσελ: «Αν παίζεις το ίδιο τραγούδι για 24 ώρες οι νοητικές και σωματικές σου λειτουργίες αρχίζουν να υποχωρούν, η σειρά των σκέψεων να παρεμποδίζεται, και έχει σπάσει η θέληση σου. Τότε είναι που ερχόμαστε και τους μιλάμε».

Ο φυλακισμένος στο Γκουαντάναμο Ρουχάλ Αχμέντ: «Μπορώ να αντέξω το ξύλο, δεν είναι πρόβλημα. Μόλις αποδεχτείς ότι πρόκειται να πας στο ανακριτικό δωμάτιο και θα σε δείρουν, είναι εντάξει. Μπορείς να προετοιμάσεις ψυχολογικά τον εαυτό σου. Αλλά όταν σε βασανίζουν ψυχολογικά, δεν μπορείς. Από την αρχή του 2003 εισήγαγαν τη μουσική, και έγινε χειρότερο. Πριν από αυτό μπορούσες να προσπαθήσεις και να συγκεντρωθείς σε κάτι άλλο. Σε κάνει να νιώθεις ότι τρελαίνεσαι. Χάνεις την πλοκή. Και είναι πολύ τρομακτικό να σκέφτεσαι ότι μπορεί να τρελαθείς από όλη αυτή τη μουσική, από το δυνατό θόρυβο, και γιατί μετά από λίγο δεν ακούς καθόλου τους στίχους, το μόνο που ακούς δυνατούς γδούπους.»

Πηγή: http://www.rebelart.net, tvxs

Την αποτυχία του στο ότι δεν μπόρεσε να κλείσει το Γκουαντάναμο παραδέχτηκε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα. Συνέχεια

A snapshot of the human rights abuses and the erosion of civil liberties ongoing in the name of counterterrorism. Συνέχεια (english)

Από το περιοδικό New Internationalist