Archives

7

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ 15 ΤΗΣ ΑΡΙΑΣ ΦΥΛΗΣ!

Πλανοδιο Στεκι Δρομου 23/7/10 ,
15 άξιοι απόγονοι του Λεωνίδα, γαλουχημένοι με τις αρχαιοελληνικές ιδέες και αξίες, με περίσσιο θάρρος και ανδρεία, φυλάσσοντας Θερμοπύλες και φωνάζοντας με στεντόρια φωνή ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, πολεμώντας υπερ πίστεως και πατρίδος, κατάφεραν να νικήσουν τον μεγάλο εχθρό...ένα νιγηριανό φοιτητή!

"Λεν πως ειναι Έλληνες, πως είναι δημοκράτες, απόγονοι του Πέρικλη, ζήτω οι αυταπάτες"
Panx Romana





Κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν επιθυμεί να αφήνει φίλους και οικογένεια για να μεταναστεύσει μόνος σε μια άγνωστη χώρα. Κανένας άνθρωπος που έχει μια αξιοπρεπή απασχόληση στο χώρο του δεν φεύγει για μια χειρότερη και πιο κακοπληρωμένη δουλειά. Κανένας άνθρωπος δεν προτιμά να βιώνει το ρατσισμό και τον εξευτελισμό παρά την ασφάλεια που του παρέχει ο τόπος του. Λίγοι είναι αυτοί που έχουν ακόμα και την επιλογή αν θα μεταναστεύσουν ή όχι. Ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που θα έπρατταν το ίδιο αν είχαν μια εναλλακτική λύση για να σώσουν και να βελτιώσουν τις ζωές αυτών και των γύρω τους.



Σύμφωνα με έρευνα του Φιλελεύθερου,


85% των Ε/κυπρίων συμφωνούν ότι η μετανάστευση προκαλεί: αύξηση της ανεργίας,

81% αύξηση της εγκληματικότητας,

70% προβλήματα παρά ευκαιρίες,

73% αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες,

61% είναι το μέσο μεταφοράς νοσημάτων στην Κύπρο.

Το 45% δήλωσε πως δεν έχει κάποια επικοινωνία με μετανάστες που ζουν στην Κύπρο.



Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλλία και πολλές άλλες δυτικές «εκσυγχρονισμένες» χώρες διατηρούσαν αποικιοκρατίες σε πολλές από τις χώρες από όπου προέρχονται σήμερα πολλοί μετανάστες. Εκμεταλλεύονταν τους φυσικούς πόρους, την οικονομία, και φυσικά το τεράστιο εργατικό δυναμικό των χωρών του «τρίτου κόσμου». Οι δυτικές χώρες πλουσίευαν καθώς βύθιζαν ταυτόχρονα τις «υποανάπτυκτες» χώρες στη δυστυχία, στο αίμα και στα χρέη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η επιβολή της αγγλικής αυτοκρατορίας στην Ινδία και η αποικιοκρατία του Κόνγκο από τους Βέλγους, μια από τις σκληρότερες στη σύγχρονη ιστορία.


Ο «τρίτος κόσμος» παραμένει μέχρι σήμερα καταπιεσμένος. Πολλές χώρες βαζανίσονται από κοινοτικές συγκρούσεις, πολλές από τις οποίες προκάλεσαν οι ίδιες οι «ανεπτυγμένες» χώρες για τα δικά τους συμφέροντα. Άλλες είναι βυθισμένες στα χρέη από δάνεια που τους παρείχαν «ανεπτυγμένοι» οργανισμοί όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (πχ Αργεντινή). Σε όλες αυτές τις χώρες, σε Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική, «δυτικές» πολυεθνικές εκμεταλλέυονται φτηνό εργατικό δυναμικό, συχνά μέσα σε άθλιες συνθήκες, με μηδαμινά δικαιώματα (πχ η εταιρία GAP στην Ινδονησία). Ταυτόχρονα, οι εταιρίες αυτές εκμεταλλεύονται τους φυσικούς πόρους των χωρών αυτών με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την κοπή τεράστιων εκτάσεων του Αμαζονίου (στη Βραζιλιά) για φυτείες σόγιας εταιριών όπως των McDonalds.



«Να φύγουν όλοι οι ξένοι εκτός από το απαραιτητό εγατικό δυναμικό» υποστηρίζουν μερικοί Κύπριοι. Ποιο είναι όμως το απαραίτητο εργατικό δυναμικό γι’αυτούς; Η Φιλιππινέζα που καθαρίζει το σπίτι τους και νταντεύει τα μωρά, οι Βουλγάροι που δουλεύουν στις οικοδομές τους, η Σριλανκέζα που φροντίζει τη γιαγιά, οι Πακιστανοί που καθαρίζουν τις φάρμες τους και οι Ρουμάνες στο καμπαρέ που συχνάζουν.


Οι άνθρωποι από αυτές τις χώρες είναι συχνά άνεργοι, φτωχοί, καταπιεσμένοι, ή ανήμποροι να συντηρήσουν τις οικογένειες τους. Τους ίδιους ανθρώπους είναι που υποδεχόμαστε στις «ανεπτυγμένες» χώρες, όπως η Κύπρος, με τόσο έντονα συναισθήματα αντιπάθειας και μίσους. Θέλουμε να «καθαρίσει» η Κύπρος από τους ξένους, όμως τους εκμεταλλευόμαστε δίνοντας τους ψωρομισθούς και μηδαμινά δικαιώματα. Θέλουμε να σταματήσουν να ξοδεύονται επιδόματα για τους μετανάστες, όμως θέλουμε και να εργάζονται σε όλες τις δουλειές που είναι «χαμηλού επιπέδου» για μας: οικιακοί βοηθοί, οικοδομές, νταντάδες κτλ.



Οι μετανάστες δεν είναι αντικείμενα ούτε μηχανές προς χρήση. Είναι άνθρωποι, και ο καθένας τους κουβαλά μια ιστορία πίσω του, συχνά πολύ πιο σκληρή απ’ότι εμείς φανταζόμαστε. Οι ίδιοι χρειάζονται τη βοήθεια και την αλληλεγγύη μας. Ο κόσμος γενικότερα όμως χρειάζεται να κατανοήσει τους βασικούς λόγους που οδηγούν σε τόσο μεγάλα ρεύματα μετανάστευσης. Πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε να πολεμήσουμε τη ρίζα των προβλημάτων και όχι τα συμπτώματα. Την εκμετάλλευση και την καταπίεση που εμείς προκαλόυμε, εμείς οι ίδιοι πρέπει να την σταματήσουμε.




Πλανόδιο Στέκι Δρόμου


ENGLISH


Και τώρα τι; Πάλι απαθείς;

Οι δύο φοιτητές ήταν τυχεροί. Θέλετε, το περιπολικό της αστυνομίας που βρισκόταν σε μικρή απόσταση, θέλετε απλώς το ότι φοβήθηκαν και έφυγαν; Όπως και να έχει, οι δύο δεν έπαθαν αυτό που έπαθε ο Νιγηριανός φοιτητής ο οποίος ξυλοκοπήθηκε άγρια από φασιστόμουτρα του ΕΛΑΜ στη λεωφόρο Μακαρίου μετά τη διάλυση της «αντικατοχικής» πορείας, απλώς επειδή έτυχε να είναι Αφρικανός.

Πολίτης 22/7/2010


Παιδιά-εργάτες στην κόλαση του Μarlboro

Η ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ καπνοβιομηχανία Ρhilip Μorris, που εμπορεύεται μεταξύ άλλων και τα τσιγάρα Μarlboro, ομολόγησε ότι εκμεταλλευόταν 10χρονα παιδιά σκλάβους τα οποία δουλεύουν σε φυτείες καπνού, με τις οποίες έχει συμβάσεις στο Καζακστάν, στην Κεντρική Ασία. Σύμφωνα με έκθεση του Παρατηρητηρίου της ΕΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εργάτες στις φυτείες, οι οποίοι συχνά έρχονταν από τη γειτονική Κιργιζία, υποβάλλονταν σε συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας, καθώς οι εργοδότες τους, που δεσμεύονταν ότι θα πουλούσαν το προϊόν στην καπνοβιομηχανία Ρhilip Μorris, κατέσχεσαν τα διαβατήριά τους και συχνά τους ανάγκαζαν να δουλεύουν υπερωρίες αμισθί. Η εταιρεία, η οποία προμηθεύεται καπνό από το Καζακστάν για τσιγάρα που πωλούνται στη Ρωσία και στα πρώην σοβιετικά κράτη, είπε ότι θα λάμβανε «άμεση δράση» για να σταματήσει αυτή την εκμετάλλευση.


Φιλελεύθερος 17/7/2010

«Εξευτελισμός Καμερουνέζας αλλοδαπής κρατούμενης φορέα του AIDS από αστυνομικούς
Της έριχναν φάρμακα στο πάτωμα


Οι αστυνομικοί ήξεραν ότι το AIDS δεν μεταδίδεται με την κοινωνική επαφή, αλλά έκριναν σκόπιμο να ενημερώσουν κρατούμενους και προσωπικό των κρατητηρίων για την «επικινδυνότητα» της αλλοδαπής, την οποία απομόνωσαν πλήρως

Πολίτης 14/07/2010


Οι ιστορίες καταπίεσης, βίας και εκμετάλλευσης θα συνεχίζονται μέχρι τη δική μας αντίδραση.







1

Yπακοή και υποταγή στην εξουσία

Πλανοδιο Στεκι Δρομου 17/7/10





Το πείραμα υπακοής & υποταγής στην εξουσία/αυθεντία (Milgram)
(The Milgram experiment on obedience to authority figures - Greek Subs)

Το πείραμα του Μιλγκραμ (The Milgram Experiment) ήταν μια σειρά πειραμάτων κοινωνικής ψυχολογίας που διενεργήθηκαν από τον ψυχολόγο του Πανεπιστημίου του Γιέηλ (Yale), Stanley Milgram. Μετρήθηκε η προθυμία των συμμετεχόντων στο να υπακούν ένα πρόσωπο (Επιστήμονα) που συμβολίζει εξουσία και αυθεντία, όταν αυτός τους ζητούσε να κάνουν πράγματα που αντιτίθενται στην συνείδησή τους.
Τα πειράματα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1961, τρεις μήνες μετά την έναρξη της δίκης του Γερμανού ΝΑΖΙ Adolf Eichmann για το Ολοκαύτωμα. Το πείραμα καλούνταν να απαντήσει στο ερώτημα: "Ο Eichmann και οι συνεργοί του, είχαν κοινό σκοπό τουλάχιστον ως αναφορά το σκοπό του Ολοκαυτώματος;".
Τα πειράματα του Milgram έδειξαν ότι είναι δυνατόν εκατομμύρια συνεργοί απλά ακολουθούν τις εντολές τους, ακόμα κι αν αυτές παραβιάζουν τις βαθύτερες ηθικές αρχές τους.
http://en.wikipedia.org/wiki/Authority

Το παρόν είναι απόσπασμα από σύγχρονη επανάληψη του πειράματος στο πρόγραμμα Horizon του BBC 2, στη σειρά με θέμα "Πόσο βίαοι είμαστε", στο οποίο συμμετέχει ενεργά ο πρώην βουλευτής Michael Portillo.
0

Ο Νόαμ Τσόμσκι για τον οπαδισμό

Πλανοδιο Στεκι Δρομου 14/7/10 ,



Στις 20 και 22 Απριλίου του 1993 ο Νόαμ Τσόμσκι εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό σόου των δημοσιογράφων Pozner και Donahue, με αφορμή το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ από τον Καναδά «Κατασκευάζοντας τη συναίνεση» (Manufacturing Consent), για να διαπιστώσει ότι οι δημοσιογράφοι βρίσκονταν σχεδόν σε πλήρη συμφωνία μαζί του, πλην ενός ζητήματος: τη θέση του για τους οπαδούς που υποστηρίζουν την ομάδα τους.

Το παραπάνω βίντεο είναι το επίμαχο απόσπασμα του ντοκιμαντέρ. Το σχετικό σημείο της συνέντευξης, όπου ο Νόαμ Τσόμσκι καλείται να δώσει εξηγήσεις για το θέμα, ακολουθεί:


Donahue: Σε κάποιο σημείο του ντοκιμαντέρ Manufacturing Consent βρίσκεστε στο βήμα και αναβιώνετε την εμπειρία που είχατε ως μαθητής Λυκείου για έναν αγώνα ποδοσφαίρου του σχολείου σας. Και λέτε: «Τι με νοιάζει εμένα για αυτή την ομάδα; Ούτε που ξέρω κάποιον από αυτήν».
Εδώ, καθηγητά Τσόμσκι, το παρατραβάτε. Είστε ιδιόρρυθμος, είστε ενάντια στη διασκέδαση. Αναρωτιόμαστε αν είχατε ποτέ την εμπειρία ενός χοτ ντογκ με μουστάρδα και κρύα μπύρα. Και γίνεται έτσι πολύ πιο εύκολο να σας απαξιώσει κανείς ως έναν «Εμπενίζερ Σκρούτζ» του κοινωνικού σχολιασμού. Φύγετε. Δεν είστε ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Μας κατσαδιάζετε που τασσόμαστε στο πλευρό της σχολικής μας ομάδας.


Chomsky: Πρέπει να πω ότι συνέχισα να τάσσομαι στο πλευρό της ομάδας του Λυκείου μου - ο λόγος που φέρνω το θέμα στην επιφάνεια είναι ότι αποτελεί μια περίπτωση του πώς κάποιος μπορεί να ζει τη ζωή του με αυτή την περίεργη παραφωνία. Θέλω να πω ότι προσαρμόζεσαι στην κοινωνία γύρω σου και είσαι μέρος της και παίρνεις το χοτ ντοκ και φωνάζεις για την ποδοσφαιρική σου ομάδα. Και στην άλλη πλευρά του μυαλού σου παρατηρείς τη σκέψη: «Αυτό είναι παλαβό. Τι με νοιάζει αν...»


Donahue: Τι είναι παλαβό;

Chomsky: Τι με νοιάζει αν αυτό το γκρουπ επαγγελματιών αθλητών ή το άλλο γκρουπ επαγγελματιών αθλητών κερδίσει; Κανένας από αυτούς δεν έχει να κάνει με εμένα.

Donahue: Δεν ξέρω. Μεγάλωσα με τους Ινδιάνους (Indians-ποδοσφαιρική ομάδα), ήμουν παιδί στο Κλίβλαντ... ήταν μια εμπειρία κοινωνικοποίησης, ήταν η μυρωδιά, αυτό το τεράστιο στάδιο του Κλιβλαντ... αυτές είναι αναμνήσεις. Που είναι το πρόβλημα σε αυτό; Γιατί δε θα θέλατε να το τιμήσετε;


Chomsky: Έκανα το ίδιο πράγμα. Μπορώ να θυμηθώ το πρώτο παιχνίδι μπέιζμπολ που είδα όταν ήμουν 10 ετών, μπορώ να σας πω τι έγινε σε αυτό - όλα καλά. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Θέλεις να απολαύσεις έναν αγώνα μπέιζμπολ, έξοχα. Γιατί σε νοιάζει ποιος θα κερδίσει; Γιατί σε νοιάζει ποιος θα κερδίσει; Γιατί πρέπει να συνδέσεις τον εαυτό σου με ένα συγκεκριμένο γκρουπ επαγγελματιών, για τους οποίους σου λένε ότι σε εκπροσωπούν και καλά θα κάνουν να κερδίσουν διαφορετικά θα πας να αυτοκτονήσεις, όταν μάλιστα είναι πέρα για πέρα ανταλλάξιμοι με το άλλο γκρουπ επαγγελματιών...


Donahue: Είχατε έναν συγγενή στη Νέα Υόρκη που είχε ένα περίπτερο το οποίο δε βρισκόταν ακριβώς στην κεντρική οδό, ήταν πίσω από το σταθμό των τρένων. Ο θεός ξέρει τι είδους ριζοσπαστική βιβλιογραφία πουλούσε. Κι εσείς εκεί, ένα μικρό παιδί που στήνει αυτί - τι πιο φυσικό να γίνετε αυτός ο ριζοσπάστης που δεν του αρέσει το σχολικό ποδόσφαιρο.

Chomsky: Δυστυχώς, μου άρεσε. Λυπάμαι.


πηγή: http://tvxs.gr

0

Μπροστά στο νόμο

Πλανοδιο Στεκι Δρομου 5/7/10
Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα. "'Ίσως", λέει ο θυρωρός, "τώρα όμως όχι". Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και λέει: "Αν το τραβά η όρεξη σου, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω απ' όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σ' αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ’ εγώ μπορώ να την αντέξω".

Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να 'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέπτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά το θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει να περιμένει καλύτερα ίσαμε να πάρει την άδεια να μπει. Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πόρτα. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει, και κουράζει τον θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός του κάνει συχνά μικρορωτήματα, σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι, και στο τέλος του λέει ολοένα, πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, τα ξόδεψε όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για το θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει: "Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παρέλειψες τίποτα."

Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα. Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς, κι αυτός ο πρώτος του φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γεράζει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να παιδιαρίζει, και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν' αλλάξουν τη γνώμη, του θυρωρού. Τέλος, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει, αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πόρτα. Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατο του σμίγουν όλες οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ρώτημα, που δεν είχε κάνει ως σήμερα στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει το ξυλιασμένο του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί το ύψος του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει. "Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις;" ρωτά ο θυρωρός, "είσαι αχόρταγος...". "'Όλοι μάχονται για το νόμο", λέει ο άνθρωπος, "πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;" Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: "Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω."

Φρανς Κάφκα
 
Revive Red Blogger template by Introblogger